Zaburzenie znane jako nerwica lękowa jest niezwiązane ze zmianami organicznymi w ciele, a raczej jest powiązane z czynnościowymi funkcjami organizmu. Częstym źródłem tego stanu są sytuacje stresujące lub traumatyczne wydarzenia, które prowadzą do głównego symptomu nerwicy lękowej, czyli poczucia niekontrolowanego i niewspółmiernego lęku. Zasadniczym objawem tego zaburzenia jest właśnie lęk, który może wystąpić nagle, jak atak paniki, lub utrzymać się przez dłuższy czas w postaci uogólnionego stanu lękowego. Lęk ten może również przyjmować formę fobii. Inne objawy nerwic lękowych mogą obejmować: kołatanie serca, uczucie niepokoju, duszności, problemy ze snem, zawroty głowy i drżenie rąk. Głównym filarem leczenia nerwicy lękowej jest psychoterapia, choć stosuje się także leki uspokajające i przeciwdepresyjne do jej leczenia.
Wieloaspektowość nerwicy lękowej sprawia, że można ją rozpoznawać na podstawie różnorodnych symptomów. Poczucie lęku jest podstawowym objawem, ale mogą towarzyszyć mu takie symptomy somatyczne jak: niedowłady, zaburzenia funkcjonowania narządów zmysłu, duszność, ucisk w klatce piersiowej, ból w różnych częściach ciała (najczęściej głowy, żołądka lub klatki piersiowej), zawroty głowy, drgawki, kołatanie serca, nadmierne pocenie się i wiele innych. Sam patologiczny lęk można opisać jako chorobliwe poczucie niepokoju, które może być zarówno nieokreślone, jak i skierowane na konkretny cel – wtedy nazywamy go fobią.
Charakterystycznym cechą osób cierpiących na nerwicę jest prawidłowa percepcja rzeczywistości, często połączona ze świadomością irracjonalności ich lęku. Te cechy odróżniają nerwicę od innych chorób psychicznych. Istnieje wiele rodzajów nerwic, wśród najczęstszych są: fobie, ciężkie reakcje na stres, zaburzenia adaptacyjne, zaburzenia somatyczne i zaburzenia dysocjacyjne. Nerwica lękowa jest schorzeniem przewlekłym i ma tendencję do nawracania w odpowiedzi na określone sytuacje życiowe.